Het was haast niet te missen: Team 172 Sanquin deed afgelopen pinksterweekend mee aan de Roparun. Maandag 10 juni om 18.05 uur kwam het team over de finish in Rotterdam. Een verslag van fietser en Sanquin-recruiter Lotte Klijnstra, over “een Roparun om nooit te vergeten”.
Na een goede kop koffie, lekkere broodjes en opwarming van ‘onze’ coach aan de Plesmanlaan, gingen we met goede moed en enorm veel zin richting Parijs. Hoe zuidelijker we reden, hoe meer teams we tegenkwamen. Soms werd er met enige jaloezie en verbazing naar elkaars uitrusting gekeken. Een team had zelfs een eigen Dixie op de aanhanger mee! Hoe dan?
Vrijdagavond maakte grillmaster Dennis een lekkere BBQ voor het team, in de stromende regen. Met genoeg eiwitten in de volle buik ging iedereen slapen om de volgende dag naar de startlocatie te gaan. Wat een teams, wat een kleurenfestijn van outfits en wat een feest. Dansend op “Shirt uit en zwaaien” vertrokken de eerste teams. Om 14.06 was het zover; we zijn vertrokken!
Tijdens de eerste run is team A helemaal verregend, maar dat mocht de pret niet drukken. Na de wissel met team B werd team A helemaal vertroeteld door de ondersteuners. Een goed bord nasi of pasta, salade en het bed stond klaar. Over het weer hadden we verder gelukkig niks te klagen. Onderweg ging er een polaroidcamera mee om momentjes vast te leggen. De fotocollectie in de wagen werd steeds groter.
Hoe dichter we bij Rotterdam kwamen, hoe meer mensen langs de weg stonden te applaudisseren of ons een high five gaven. In sommige dorpen was het groot feest en waren de Ropateams de helden. Waar het oude Daniel den Hoed-ziekenhuis stond en nu nog steeds het Familiehuis is (waar familieleden van kankerpatiënten logeren), stapte iedereen af en werd er stilgestaan bij de reden waarom we dit doen. Een mooi en indrukwekkend moment.
De knieën deden pijn, de billen brandden, het gebrek aan slaap nam steeds verder toe, maar we gingen door. Want de sfeer zat er goed in. Alle teams hielpen elkaar erdoorheen door te dansen, te knuffelen en elkaar uit een dip te praten. Dit weekend zijn 25, soms onbekende, collega’s een hechte familie geworden.
Aan de finish in Rotterdam werden we door het thuisfront opgewacht en met de watertaxi naar de afsluitende borrel gebracht. Na een dikke knuffel zocht iedereen zijn bed op voor een goede nachtrust. Wat hebben we genoten. Deze Roparun was er één om niet te vergeten. Bremen 2020, here we come!
Op deze site vind je een fotoverslag van de Roparun door fotograaf Marcel Stadhouders.