Tot een paar dagen voor de run ging ik nog gewoon mee in mijn oude vertrouwde taak als ondersteuner. En toen ineens bleek onze lieve Marga onverwacht niet mee te kunnen en kwamen we een bus navigator te kort. Het was even slikken, en het heeft me twee avonden gekost (sorry schat, dat ik zo ongezellig was) maar toen had ik de Osmand app en de juiste de route aan de praat op mijn telefoon, inclusief de laatste wijzigingen en hoopte ik dat ik er klaar voor was. Ik geef eerlijk toe dat ik er wel een beetje tegenop zag, maar team A, en vooral Edward, heeft me er doorheen gesleept.
Ons onderkomen voor het weekend was een oergezellig familiehuis op een camping in Stramproy. Iedereen een eigen bed, bedstee, (of bedsteeg in het geval van Leo),7 douches( waaronder een koude, een hele hete, een met een stoeltje waar je op in slaap kon vallen en één waar je zelf de douchkop omhoog moest houden) en een veranda die uitermate geschikt bleek voor de BBQ.
De reis naar het startterrein bleek onze eerste uitdaging te zijn. Een niet nader te noemen teamlid had tóch nog kans gezien zijn ID te vergeten, niet handig in tijden van de Corona check app…. Een ander niet nader te noemen teamlid werd terug gestuurd om het te halen, en die werd stiekem wel heel blij van het extra ritje, omdat ook hij zijn ID was vergeten. Maar we zijn veilig en op tijd op het startterrein aangekomen, iedereen kwam door de corona controles en stipt om 10:10 werd het startschot gegeven en was team A onderweg!
Het was voor mij de eerste keer dat ik meeging op de route, en hoewel ik van te voren dacht dat team A bestond uit allemaal collega’s, bleek ik ineens in een team vol beroemdheden te zitten. Gelukkig weet ik nu dat Martien Meiland, Ken(nie) en dr. Bernhard ook gewoon hele normale mensen zijn. De sfeer was top, de lopers liepen lekker, de fietsers hadden het bij tijd en wijlen zwaar in de zeikende regen, heuveltje op en met wind tegen, maar iedereen bleef blij kijken. Raymond bleek groot fan van Bert en Ernie te zijn en Björn een hele goede imitatie duif, die ook af en toe heel hard kon lopen. Zo leer je weer eens wat over je collega’s
En diep respect voor onze topchauffeur Monique!! Iedere kilometer weer een veilige parkeerplek vinden, zeker als de nacht gevallen is en de regen niet meer stopt, is echt een uitdaging. Maar ze is wat mij betreft met vlag en wimpel geslaagd. En ze heeft gelijk haar topografie bij kunnen werken; Monique: “in welk dorpje zitten we hier eigenlijk?” Joey: “ ehhhh…..Maastricht???”
Extra leuk was het ook om op de route af en toe bekenden tegen te komen. Zo hebben we de moeder en vriendin van onze loper Joey een aantal malen mogen begroeten. En het werd helemaal feest toen tijdens een teamwissel, midden in de nacht in de stromende regen op een stikdonker weiland, ineens oud teamleden Debby en Bastiaan opdoken. Die waren ’s nachts vanuit Noord Holland naar het mooie Zuiden komen rijden, om hun oude teampie aan te moedigen. Toppers!!!!!
Ik heb al met al een topweekend gehad. Hoewel ik voorlopig even geen sterretjes, lopertjes en autootjes meer wil zien op mijn navigatiescherm was het een hele bijzondere ervaring om na 2 keer basiskamp, nu mee te zijn op de route. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Roparun team 172 Sanquin had ik al in mijn hart gesloten, maar ik wil in het bijzonder team A bedanken. Edward, Joey Jean-Louis, , Raymond, Ine, Joke, Björn en Monique: Het was onvergetelijk!!
